Tom pierwszy: „Ścieżki życia” gościły już na Poligonie.

„Ścieżki przeszłości” to już drugi tom przygód Julii, tym razem poznajemy historię jej Babci. Po przeczytaniu pierwszego tomu odczułam ogromny niedosyt i z niecierpliwością oczekiwałam kolejnej części, choć nachodziły mnie również obawy, bo wiedziałam, że książką dotyczyć będzie przeszłości, a mi jakoś z historią nigdy nie było po drodze. Bałam się, że te historyczne elementy pochłoną pozostałe wątki, ale prawda jest taka, że czułam się jak dziecko spragnione słów babci, które siedzi u jej stóp na dywanie i słucha z rozdziawiona buzią. Tak właśnie minęła mi pierwsza część książki.

Część druga, która dotyczyła już Julii i była kontynuacją wydarzeń z pierwszego tomu była również wciągająca, ale już z innego powodu, po prostu czułam się jakbym powróciła do starych przyjaciół i była ciekawa, co z nimi. Autorka pięknie opowiada, kreśli historię, czyta się to z ogromną przyjemnością, jednak…. dziwne zachowanie jednej z bohaterek, a konkretnie młodszej siostry ukochanego Julii rozgryzłam. Przykro mi, ale dla mnie było to jasne od samego początku. Tyle tylko, że w niczym to nie przeszkodziło, książkę pochłonęłam w kilka godzin i był to pięknie wykorzystany czas ?